Słów brakuje. Czemu? Słoneczna niedziela, 0 śniegu, pełno uśmiechów i do obrzydzenia miłych słów. Nikt nie kurwuje nad uchem, nie wytyka błędów, nie dopierdala. A ja co? Siedzę w dresie, wyszczerzona i spokojna, wpychając w siebie słodycze i myślę, że pustka zapełni się sama. Idealnie? Co za szajs. I powtarza się już nie tylko w niedzielę. Niezależnie od dnia i wewnętrznego rozpierdolenia trzeba przykleić uśmiech na twarz i najlepiej udawać, że wszystko w porządku i nic się nie dzieje. Nic nie jest w porządku. Im bliżej, tym gorzej. Tym bardziej wszystko staje się pogmatwane, nie do zniesienia i przytłacza. Aż człowiek chce wykopać dół i zejść na samo dno. Zaraz.. przecież to już takie dno, że od dołu nikt nie puka.